DANCE & WOMANFLOW & ART & WRITING

De vrouwelijke weg
Daar stond ik dan als klein meisje, tussen drie volwassen mannen in. In het gezin waar ik opgroeide was het soms moeilijk te onderscheiden wie van de drie nou mijn vader was, want ze waren samengeklonken tot één. Het was een broederschap voor het leven, tot de dood hen zou scheiden. En eerlijk gezegd vraag ik me af of de dood dat voor mekaar zou krijgen want er kwam geen speld of ontrouw tussen. Mijn moeder was mijn vaders tweede huwelijk. En allemaal woonden we in hetzelfde huis. Erkenning voor de zachtheid, wijsheid en liefde van mijn moeder zag ik niet. Er was geen plaats voor vrouwelijkheid. Mannelijke energie werd ingezet op alle fronten. Vrouwelijke waarden leken te onbelangrijk om serieus genomen te worden. Ik was dat kleine meisje en werd deel van deze disharmonie en immens verdriet. Gewoon omdat ik kind was en het om me heen dagelijks gebeurde. Haar lichtheid, haar uitreiken en kwetsbaarheid werden totaal verkeerd benaderd.
Doe je ogen dicht en maak contact met de stem van de vrouw in je
... is wat ik leerde toen ik begon te dansen. Niet de ogen dichtdoen om niets meer te hoeven zien, maar de ogen sluiten om naar binnen te gaan kijken en contact te maken met wat je daar gaat ontmoeten. Stap voor stap begon ik wat te zien daar binnen. Mijn lichaam werd wakker en er kwam warmte en leven in. Mijn aandacht werd wakker voor'de 'Wie ben ik eigenlijk'... en 'Gôh, ik voel!' ..... 'Ik besta!'.... (Maar, mag dat eigenlijk wel? Durf ik dat wel? Mag ik er wel zijn??) Zo begon het.
Dansen, maar zeker Buikdansen, bracht een innerlijk proces op gang en gaandeweg ontvouwde zich een groot inzicht.. namelijk dat ik, precies zoals ik gewend en niet anders wist, mijn eigen vrouwelijkheid geen ruimte gaf. Nu deed ik het zelf! Het was nu niet 'de drie mannen' maar een dominant en autoritair deel in mezelf, die mij klein hield en mijn ware aard wegdrukte! En ik ontdekte dat ik in mijn hoofd 'leefde' , losgekoppeld van mijn gevoelens, intuïtie en mijn ware innerlijke kracht en zachtheid.
Hoe kon ik mezelf in balans krijgen?
Herstel van de balans tussen het vrouwelijke en mannelijke principe
In het buikdansen begon mijn ontdekkingsreis naar Vrouw zijn. En ik had het geluk dat ik een fantastische docente had die mijn manier van bewegen koppelde aan de innerlijke bewogenheid. Zij zag, zij wist en ze begeleide me. Vanuit het diepst van mijn hart draag ik Grote waardering voor haar en ben ik dankbaar voor haar ZIJN in mijn leven.
Langzaamaan begon het overheersende dwingende mannelijke in mijn innerlijk systeem uiteen te vloeien. Het kwam uit de taaiheid en werd meer vloeibaar. Eindelijk kon mijn meisjes ziel samensmelten met de vrouw die dat meisje bedoeld was te gaan zijn.
Mijn lichaam, mijn ziel, mijn voelen, mijn wijsheid, mijn sensitiviteit, mijn verbondenheid met het collectieve veld begonnen zich aan me te tonen. Zo ook de verwaarlozing, de onderdrukking en het lijden van vrouwen door de eeuwen heen. Het was er allemaal…! Zo ook mijn schaamte, verlegenheid, angst om ruimte in te nemen en om zichtbaar te zijn. En ik besef nu: wat een enorme route dit was om af te leggen. Vanaf het keerpunt kon langzaam de omwenteling groeien naar liefde en waardering voor mezelf. Het was een weg waar ik in geslagen was en er was no way back. Ook al durfde ik soms het woordje buikdansen niet uit te spreken, ik wist dat ik op de goede weg zat!
Waarom vrouwen een vrouwelijke weg nodig hebben
Wie was eigenlijk die jonge vrouw in mij?...Hoe voelde ik haar?... Welke plek mocht ze innemen?...Ik bleef gewoon dansen en het dansen vulde mijn hart. Het besprankelde mijn organen en het bracht licht in mijn botten. Ik voelde steeds de roep naar dieper en meer… Mijn hartgebied riep me en ik danste met mijn armen en borst. Ik voelde de roep van mijn bekken- en buik gebied en ben er leven in gaan brengen. Ben er beweging in gaan brengen. Wat bevroren was, ontdooide. Wat vast zat, kwam los. Energie mocht er in gaan stromen.
Soms ineens, zat ik ineens fysiek en mentaal muurvast omdat een muur van spanning me vastzette, ik kon dan niet anders dan huilen. Zoveel tranen, soms zoveel tot ik helemaal leeg was. Het was veel vallen en telkens weer opstaan om een nieuwe beweging in te gaan.
Het licht was aangezet bij me vanbinnen, zo voelde het. Ik kon landen en thuiskomen in mijn eigen vrouwenlijf. Het bewustzijnsveld in- en om me heen werd ruimer en zo begon ik me te herinneren wie ik was. Het was een reis en vooral de terugweg naar huis was zo fijn. En daarin had ik zoveel los te laten wat ik allemaal droeg voor -en van anderen!
Het waren mijn persoonlijke dans-awakenings; de wegwijzers langs mijn danspad.
Voor meer dan honderd procent gaf ik me over aan deze reis. Mooi hoe elke nieuwe ervaring rustig van binnen uit kon ontkiemen en de tijd kreeg die het nodig had zich om te ontwikkelen op haar eigen wijze. Dansen bracht me in verbinding met mezelf.









